استاندارد DIN EN 343 – محافظت در برابر باران
استاندارد اروپایی DIN EN 343 الزامات مربوط به پوشاک جهت محافظت در برابر باران را تحت عنوان بخشی از البسه کار ایمنی (محافظتی) تنظیم نموده است.
این نوع پوشاک به عنوان البسه محافظتی در برابر بارش باران، مه و باد در دماهای بالاتر یا مساوی با –5 °C می‌باشد. دو پارامتر عملکردی که در این استاندارد مورد توجه قرار گرفته اند به شرح ذیل می‌باشند:
X = مقاومت در برابر نفوذ آب (WP)
مقاومت در برابر نفوذ آب که بر حسب واحد پاسکال (Pa) بوده، به عنوان مقدار تحمل فشار هیدرولیکی توسط مواد بکار رفته در این نوع البسه اندازه گیری می‌شود. در این بخش واژه "ستون آب" (که بر حسب میلی متر می‌باشد) غالباً مورد استفاده قرار می‌گیرد. در این بخش پارچه و درزهای لباس‌ها تحت آزمایش قرار می‌گیرند.
Y = مقاومت در برابر عبور بخار آب (قابلیت تنفس یا انتقال هوا)
سطح بندی این پارامتر در کلاس 1 تا 3 مقدور می‌باشد. سطح 3 دارای کمترین مقاومت در برابر عبور بخار آب بوده و با تمامی الزامات این بخش در انطباق کامل می‌باشد.
مقاومت در برابر بخار آب (Ret) که بر حسب واحد   محاسبه گردیده و مقاومت کمتر، بهتر بودن قابلیت تنفس پارچه را نشان می‌دهد. در صورتیکه لباس دارای مقدار Ret در سطح 1 باشد می‌بایست بعد از این عدد، هشدار "زمان محدود پوشیدن" چاپ شود. 

معرفی استاندارد ISO EN 20471 – تن پوش باقابلیت رویت بالا
استاندارد ISO EN 20471 حداقل الزامات جهت اعمال در پوشاک با قابلیت رویت بالا را در بر می‌گیرد. تن پوش با قابلیت رویت بالا به عنوان یک علامت بصری که حاکی از حضور کاربر بوده و موقعیت وی را در وضعیت‌های خطرناک که ممکن است در هر شرایط نری در طول اوقا روز و نیز در تاریکی بوسیله بازتابش نور (چراغ‌های خودروها و دیگر وسایل) آشکار می‌سازد. قابلیت دیده شدن بوسیله تباین رنگ بسیار زیاد بین تن پوش و منظره زمینه ای آن که دیده می‌شود، حاصل شده است. بنابراین نیاز است که تن پوش محافظتی مناسب مطابق با رنگ غالب منظره زمینه موقعیت کاری انتخاب شود. پوشاک با قابلیت رویت بالا عموماً از یک ماده دارای تشعشع اصلی و یک ماده بازتاب دهنده یکپارچه شامل می‌شوند. اماکن کم وسعت در حد چند متر مربع در پس زمینه و مواد تشعشعی طبقه بندی قابلیت رویت تن پوش را معین می‌نمایند. این طبقه بندی به صورت عدد بر سمت راست تصویر استاندارد درج می‌گردد. بر طبق استاندارد ISO EN 20471 پوشاک با قابلیت رویت بالا در سه سطح ریسک به شرح ذیل طبقه بندی می‌گردند : 
ریسک پایین = قابلیت آشکارسازی کم
ریسک متوسط = قابلیت آشکارسازی افزایش یافته
ریسک بالا = قابلیت آشکارسازی بالا

استاندارد DIN EN 510 – محافظت در برابر قطعه‌های متحرک
این استاندارد به توصیف ویژگی‌های مربوط به پوشاک محافظتی برای اماکن کاری که ریسک درگیر شدن با قطعه‌های متحرک وجود دارد می‌پردازد.
پوشاکی که به درستی توسط این استاندارد تایید شده اند ، ریسک درگیر شدن یا گرفته شدن پارچه را توسط قطعات متحرک در صورتیکه کاربر در کنار ماشین آلات و تجهیزاتی که داری حرکت‌های خطرناک می‌باشند را به حداقل ممکن می‌رساند.
بنابراین ویژگی‌های خاص این پوشاک شامل موارد ذیل می‌شوند :
ممنوعیت هرگونه جیب بر روی لباس
ممنوعیت هرگونه چین خوردگی دوخته شده بر روی لباس
ممنوعیت استفاده از هرگونه دکمه یا گیره‌های بر روی لباس
گشاد نبودن لباس برای بدن کاربر (فیت بودن)

استاندارد DIN EN 1149 – خصوصیات مقاومت الکترواستاتیکی البسه 
بخش‌های پیش رو تحت عنوان اصلی استاندارد DIN EN 1149 جمع آوری گردیده اند:
بخش 1 : روش آزمایش برای اندازه گیری مقاومت سطحی پارچه البسه
بخش 2 : روش آزمایش برای اندازه گیری مقاومت عمودی (ضخامت) پارچه البسه
بخش 3 : روش آزمایش برای اندازه گیری کاهش بار الکتریکی حین عبور از داخل پارچه البسه
بخش 4 : آزمایش الکترواستاتیکی پوشاک (این بخش هم اکنون در حال گذراندن مراحل جهت تصویب می‌باشد)
بخش 5 : الزامات عملکردی برای مواد و ساختار البسه محافظ به همراه ویژگی‌های آنتی استاتیکی آنها . این الزامات در فضاهایی که پتانسیل انفجار وجود دارد کاربرد دارند. استاندارد مذکور؛ به معرفی الزامات الکترواستاتیکی برای البسه به جهت اجتناب از تخلیه بار قابل احتراق می‌پردازد..

البسه محافظ جهت انجام جوشکاری و فرآیندهای اتصال فلزات که بر اساس استاندارد EN ISO 11611 تایید گردیده اند؛ کاربر را در مقابل پاشش‌های کوچک فلزات مذاب، تماس کوتاه با شعله و گرمای تابش شده از قوس‌های الکتریکی محافظت می‌نمایند. این البسه جهت محافظت از افرادی که در مواقع جوشکاری و دیگر فرآیند‌های اتصال فلزات (که ممکن است خطراتی مشابه آنچه ذکر گردیده اتفاق بیافتند) حضور دارند، مناسب می‌باشند. اثر محافظتی بدست آمده توسط پارچه محافظ شعله در ارتباط با خصوصیات فرآیندی ویژه که در استاندارد EN ISO 11611 تعیین شده اند، می‌باشد. یک معیار به منظور طبقه بندی به عنوان پوشش محافظتی جهت استفاده در جوشکاری، گسترش محدود شعله می‌باشد. آزماش این معیار شامل تحلیل اینکه چگونه پارچه بعد از مواجهه با یک شعله کوچک که به صورت عمودی با آن در تماس است، می‌سوزد.
این آزمایش بر مبنای استاندارد EN ISO 15025 (سابقاً استاندارد DIN EN 532 بوده) می‌باشد و نکات ذیل را شامل می‌شود:
در هیچ نمونه پارچه ای نباید آتش به لبه‌های کناری و فوقانی آن برسد.
در هیچ نمونه پارچه ای نباید وسعت سوراخ حاصل از سوختن بیشتر از 5x5 میلمتر مربع گردد.
در انجام آزمایش هیچ نمونه پارچه ای نباید باقیمانده مذاب یا شعله ور داشته باشد.
میانگین زمان اشتعال نمونه پارچه پس از قطع تماس با مشعل نباید بیش از 2 ثانیه تجاوز نماید.
میانگین زمان سرخ بودن نمونه پارچه نباید بیش از 2 ثانیه تجاوز نماید.
البسه محافظ از این حیث در دوسطح طبقه بندی می‌شوند:
سطح 1 (پایین تر) : محافظت در برابر روش‌ها و شرایط جوشکاری با خطر کمتر با عدد پایین‌تری از پاشش‌های جوشکاری و گرمای تشعشعی؛ حداقل 15 بار پرتاب برای مواد مذاب و شاخص انتقال گرمای تشعشعی بطوری که هوای اطراف اشعه تا 7 ثانیه و بیشتر از آن به 24 درجه سلسیوس برسد.
سطح 2 (بالاتر) : محافظت در برابر روش‌ها و شرایط جوشکاری با خطر بیشتر با عدد تعداد زیادی از پاشش‌های جوشکاری و گرمای تشعشعی با شدت زیاد؛ حداقل 25 بار پرتاب برای مواد مذاب و شاخص انتقال گرمای تشعشعی بطوری که هوای اطراف اشعه تا 16 ثانیه و بیشتر از آن به 24 درجه سلسیوس برسد.

منبع : https://www.uvex-safety.com/en/knowledge/safety-standards/protective-clothing-and-disposable-overalls/

ترجمه : گروه فنی شرکت رائیکا طراحان ایمن آرا

انتشار مقاله فقط با ذکر منبع مجاز می باشد.